Συνάντηση όλων όσων γεννηθήκαμε λίγο πριν ... λίγο μετά ... το 1962 και μοιραστήκαμε κάποτε τα ίδια θρανία...
ΑΠΟΦΟΙΤΟΙ ΝΑΟΥΣΑΣ 1980
Σάββατο 4 Σεπτεμβρίου 2010 - 7 : 00 μ.μ.στην αυλή του Λαππείου Γυμνασίου εκεί, που κάποτε κάποιοι ξανασυναντηθήκαμε και άλλοι πρωτογνωριστήκαμε, 30 χρόνια μετά, θα βρεθούμε ξανά! Με χρώματα απ' τη νιότη μας, κέφι, τραγούδι και χορό, συμμαθητές, καθηγητές και αναμνήσεις θα συνεχίσουμε το νοσταλγικό μας ταξίδι στο Mano Mano.
Ευχή όλων
το ξημέρωμα να μας βρει μαζί
και, καθώς η παρέα θα φυλλοροεί
κι ο ήλιος θα ανατέλλει
αναπολώντας να τραγουδάμε ... ♫
♪♫ " ... τίποτα δεν έχει αλλάξει
και τίποτα δεν είναι όπως παλιά ... " ♫ ♪
και πως ...
" Ακόμα κι αν αυτοί που θέλαμε δεν γίναμε
Ακόμα κι αν αυτοί που ήμασταν δεν μείναμε
Είμαστε ακόμα εδώ ... "
Χαιρετισμός της Νανάς Μιμιλίδου
Καλησπέρα σε όλους
Καλησπέρα αγαπητοί μας καθηγητές…
Λευτέρη, νομίζω ότι μετά από 30 χρόνια μπορούμε πια να μιλάμε στον ενικό… σ ευχαριστούμε που ήρθες από τόσο μακριά και που πάντα έρχεσαι, όπως τότε, μας στάθηκες με υπομονή, με επιμονή, με αποτέλεσμα! Ευχαριστούμε κ. Τάκη, κα Γούναρη, κα Δραγουμάνου, κ. Πέτκο, κ. Νουσηλάζο που είστε σήμερα εδώ μαζί μας. Μας βοηθήσατε ο καθένας με τον τρόπο του. Ήσαστε πάντα σημαντικοί για μας…
Κάποιοι δεν ήταν τόσο τυχεροί ώστε να είναι εδώ μαζί μας σήμερα… Πρώτα οι συμμαθητές μας, πολύ νέοι για να μην είναι πια εδώ, ο Γιάννης, ο Μένιος, ο Γιώργος, ο Τάκης, η Φανή, ο Παύλος, ο Αλέκος, η Δέσποινα… Έπειτα, ο Χαράλαμπος, ο αγαπημένος μας επιστάτης, και ο Λυκειάρχης του 2ου Λυκείου, Ιωάννης Αμπατζίδης. Τους σκεφτόμαστε…, θα τους θυμόμαστε…
Η συνάντηση αυτή δεν θα είχε γίνει αν δεν την είχαν αναλάβει τα παιδιά εδώ…, η Μαρία η Γιαννούλη, που με την ανεξάντλητη ευρηματικότητά της, το ομαδικό της πνεύμα αλλά και την ατομική της αφοσίωση, ακούραστη και επίμονη, ευαίσθητη και αποτελεσματική, μια ήρεμη δύναμη, μαζί με το καλό της γούστο δημιούργησε όλο αυτό το κλίμα πριν από τη συνάντηση, έφτιαξε σελίδες στο Facebook, αφιέρωσε ολόκληρες ώρες να σχεδιάζει, να υλοποιεί, να οργανώνει… Μαρία, σ ευχαριστούμε πολύ, νάσαι καλά, αλλά και τα άλλα παιδιά, η Φωφώ η Βαδόλα, ο Νίκος ο Βελής, η Κατερίνα η Γαγάτση, ο Παύλος ο Ευθυμιάδης, η Αφρούλα η Καπετανοπούλου, ο Δημήτρης ο Ματσακίδης, ο Κώστας ο Μπάμπος, η Σοφούλα η Μπιζέκη, ο Κώστας ο Σακελλάρης. Ένα γλυκό ευχαριστούμε σε όλους σας. Το CD νομίζω ότι ήταν ιδιαίτερα προσεγμένο, ευφάνταστο, αποκαλυπτικό, γλυκό και νοσταλγικό χωρίς να γίνεται μελό… Εξαιρετική δουλειά! Ποιος από μας βλέποντάς το δεν έμεινε μ’ ένα χαμόγελο καρφιτσωμένο στην όψη του…;
Ο Νικόλας ο Μπλιάτκας φιλοτέχνησε το ’62 πάνω στο cd, και ένα ακόμη χαρακτικό που μας χάρισε σε αντίγραφα για όλους. Σε συνέχεια με το προηγούμενο που μας είχε χαρίσει την άλλη φορά, δέντρο κι εκείνο της ζωής, δέντρο κι αυτό, σαν πιο ώριμο, με καρπούς πια…, υπέροχο, έργο τέχνης και έργο αγάπης… από τον Νικόλα. Νικόλα σ ευχαριστούμε πολύ. Είναι και τιμή για μας εκτός από χαρά…
2
Αγαπημένοι συμμαθητές και συμμαθήτριες… όλοι εμείς που γεννηθήκαμε λίγο πριν, λίγο μετά το ’62…
Τα καλά νέα είναι ότι είμαστε εδώ! Τα κακά νέα ότι κοντεύουμε τα πενήντα! Είμαστε 48 χρονών…ή μήπως 18 με 30 χρόνια πολύτιμης εμπειρίας πάνω μας? Κακόηχο το πενήντα…Προτείνω το…σαρήντα!!! Ή ακόμη και το πενάντα! Τι λέτε?
Μαζί, εδώ, μοιραστήκαμε τα ίδια θρανία, τα ίδια βιβλία, γελάσαμε με τα ίδια αστεία, χορέψαμε, μαλώσαμε, ματώσαμε, θυμώσαμε, φιλιώσαμε, ερωτευτήκαμε, ονειρευτήκαμε… Πετύχαμε και αποτύχαμε… στα ίδια, σε άλλα, σε όλα… Αλλά πάντα… ΜΑΖΙ!
Το ΄80, παιδιά ακόμη, φύγαμε απ αυτήν την αυλή, με το βλέμμα ψηλά, το βήμα μπροστά… με την ορμή της πρώτης μας, με την οργή της νιότης μας, χτυπώντας δυνατά την πόρτα πίσω μας… Από τότε ξαναγυρνάμε κάθε δέκα χρόνια, και χτυπάμε το κουδούνι να μας ανοίξει το Λάππειο, να μας θυμηθεί, να μας δεχτεί, να μας ορίσει πάλι… Θαρρείς ορίζει ξανά και ξανά τα όρια και τους όρους… της συνύπαρξής μας, μαζί κι ένα είδος απολογισμού!
Το ΄90 ξανάρθαμε, νέοι και ωραίοι, φιλόδοξοι, με ανοιχτά μυαλά και κλειστά χαρτιά, με τη φλόγα της προσμονής όσων δεν είχαμε ζήσει ακόμη, με ψυχή, με πάθος, με ιδέες, με προοπτικές στα σκαριά, με λύσεις στα συρτάρια μας !!!
Το 2000 πάλι εδώ, νέοι αλλά ώριμοι νέοι, με την υπογράμμιση ακόμη στο νέοι, με δουλειά ή χωρίς, με οικογένεια ή δίχως, πάντως με ζωή, με φίλους, με κλειδιά… ο καθένας και η καθεμιά από μας… ήρθαμε τότε πριν 10 χρόνια, λίγο πιο σοφοί, λίγο πιο φειδωλοί, λίγο πιο σκεπτικοί, λίγο πιο συνετοί, λίγο πιο ενήλικες…
Και σήμερα, 2010, νάμαστε πάλι εδώ, πάλι ώριμοι νέοι, αλλά η υπογράμμιση στο ώριμοι τώρα πια, όχι στο νέοι… Τα κορίτσια της αυλής του Λαππείου… γυναίκες τώρα με κάποια περιττά κιλά και οπωσδήποτε βαμμένα μαλλιά, γοητευτικές πάντα, τα αγόρια… άντρες με φαλακρίτσα, πρεσβυωπία και παρατεταμένη εφηβεία… αλλά γητευτές, να συζητάμε για το πότε θεμελιώνουμε δικαίωμα σύνταξης και πότε παντρεύουμε τα παιδιά μας… Τότε μαλώναμε για την επανάσταση, τώρα παλεύουμε με την υπέρταση… Τότε μαχητές, αλλά και τώρα μαχόμενοι, τότε επαναστάτες, αλλά και τώρα επαναστατημένοι…
3
Διανύσαμε δρόμο πολύ, πορεία ολάκερη, ζωές, διαδρομές, εύκολες και δύσκολες, με ναι και με όχι, με επιτυχίες κι αποτυχίες, με λάθη κι αναθεωρήσεις… Όλα δικά μας!
Όμως… εδώ και τώρα, σ αυτήν τη στιγμή που αξιώσαμε και αξιωθήκαμε αυτή μας τη συνάντηση, εδώ, σ αυτό μεταίχμιο της νιότης με την ωριμότητα, εμείς που κάποτε μοιραστήκαμε τα ίδια θρανία, ας μοιραστούμε άλλη μια υπόσχεση… Ότι αυτή η χρυσή κλωστίτσα που μας έδεσε κάποτε και μας δένει ακόμη, θα μείνει ανέπαφη, ανέγγιχτη, κρυμμένη μη στάξει και μη βρέξει, σ εκείνο το βαλιτσάκι που ο καθένας από μας φυλάει τα εντελώς προσωπικά του αντικείμενα, τα όνειρά του και ίσως όχι τα επιτεύγματά του, τα θέλω που ήθελε κι όχι τα πρέπει που έκανε, τις αποτυχίες του και ίσως όχι τις επιτυχίες του, τα λάθη του που αγαπάει πιο πολύ κι από τα σωστά του, τις εκκρεμότητες του…, εκεί, στο βαλιτσάκι αυτό, αθέατα από τη σκόνη του χρόνου και από τις ζωές των άλλων… Εκεί, ας παραμερίσουμε τα υπόλοιπα για ν αφήσουμε λίγο χώρο στο χρόνο μας….,
να φυλάξουμε τις αναμνήσεις που μοιραζόμαστε σήμερα κι αυτή τη φωτογραφία που θα βγάλουμε όλοι ΜΑΖΙ !!!
Όλα αυτά τα χρόνια αλλάξαμε ρόλους και ιδιότητες, αλλάξαμε πόλεις και ταυτότητες, αλλάξαμε τηλέφωνα, διευθύνσεις και κατευθύνσεις… όμως ήμασταν και θα μείνουμε για πάντα…
ΟΙ ΣΥΜΜΑΘΗΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΜΜΑΘΗΤΡΙΕΣ…
Κι όπως λέει κι ο Σαββόπουλος…να μας έχει ο Θεός καλά, πάντα ν ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε…
Καλή συνέχεια…
Σας ευχαριστώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου