Ο ΕΛΛΗΝΑΣ

 

  

Γράφει ο Άγγελος Λάζαρης αντιστράτηγος ε.α.

 

 

Διάβαζα προ ημερών το εξαίρετο βιβλίο “Συνθήκες Σταθμοί της ιστορίας” του σεβαστού μου στρατηγού Βλάση Βλαγκόπουλου. Σε μια, λοιπόν, από τις σελίδες του, ο στρατηγός αναδημοσιεύει μια επιστολή του Ρωμαίου συγκλητικού Μενένιου Απίου προς τον αντικαταστάτη του στη διοίκηση της Ελλάδος Ατίλιο Νόβιο, μεταφρασμένη από τον ακαδημαϊκό και πρώην Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Τσάτσο.

Ομολογώ ότι ο πειρασμός να την αναδημοσιεύσω και εγώ ήταν μεγάλος, διότι η επιστολή αυτή είναι τόσο επίκαιρη, ώστε θα μπορούσε να έχει γραφεί σήμερα!!!

Ας δούμε λοιπόν τι λέει ο Μενένιος Άπιος στον αντικαταστάτη του για τους Έλληνες και ποιες συμβουλές του δίνει: «Ο Έλληνας είναι ατομιστής και πιο εγωιστής από εμάς και συνεπώς από όλα τα έθνη του κόσμου. Το άτομο του είναι “πάντων χρημάτων μέτρον” κατά το ρητό του Πρωταγόρα, αδέσμευτο, αυθαίρετο και ατίθασο και το εγώ του αληθινά ελεύθερο.

Ο Έλληνας έχει πιο αδύνατη μνήμη από εμάς και γι΄αυτό έχει λιγότερη συνέχεια στον πολιτικό του βίο. Είναι ανυπόμονος και κάθε λίγο, μόλις τα πράγματα δυσκολέψουν, αποφασίζει ριζικές μεταρρυθμίσεις. Θέλεις να τους σαγηνέψεις; Πες τους: “Σας υπόσχομαι αλλαγή. Θα θεσπίσω νέους νόμους”. Αυτό αρκεί, με αυτό χορταίνει η ανυπομονησία και το αψίκορο πάθος των. Οι Έλληνες, για να κρίνουν αν ένας νόμος είναι δίκαιος, θα τον κρίνουν με το μέτρο της προσωπικής των περιπτώσεως. Αν τύχει και ο νόμος είναι δίκαιος αλλά δεν ταιριάζει στην περίπτωση των, δεν μπορεί να τον αποδεχθούν. Δεν δέχονται να θυσιάσουν τη δική των περίπτωση, το δικό των εγώ σ’ ένα νόμο σκόπιμο και δίκαιο στη γενικότητα του.

Το ανυπότακτο σε κάθε πειθαρχία η περιφρόνηση των άλλων, ο φθόνος και η αρρωστημένη διόγκωση της ατομικότητάς του σπρώχνουν τον κάθε Έλληνα να θεωρεί τον εαυτό του πρώτον ανάμεσα στους άλλους. Ταλαιπωρεί από αιώνες την Ελληνική ζωή η υπέρμετρη εμπιστοσύνη του Έλληνα στην προσωπική του γνώμη και στις προσωπικές του δυνατότητες.

Αν λείπει κάτι από τους Έλληνες πολιτικούς δεν είναι ούτε η δύναμις της σκέψεως ούτε η εγωιστική διάθεσις. Στο χαρακτήρα και στο ήθος φωλιάζει η αρρώστια. Φωλιάζει στην άρνηση τους να αφανίσουν το άτομό τους για την ευόδωση ενός ομαδικού έργου. Η Θέληση τους για ισότητα, άμα την αναλύσεις, θα δεις ότι δεν απορρέει από την αγάπη της δικαιοσύνης, αλλά από το φθόνο της υπέρμετρης αξίας.

“Μια που εγώ” λέει ο Έλληνας “δεν είμαι άξιος ν’ ανέβω ψηλότερα από σένα, τότε τουλάχιστον και εσύ να μην ανέβεις ψηλότερα από εμένα. Συμβιβάζομαι με την ισότητα”

Ο εγωισμός δεν κάνει τους Έλληνες μόνο κακούς πολίτες. Τους κάνει και καλούς στρατιώτες στον πόλεμο. Έχουν αιώνων τρόπαια που μέσα στη μνήμη τους γίνονται σαν νόμοι άγραφοι και επιβάλλουν την περιφρόνηση της κακουχίας και του κινδύνου. Μη συγχέεις τη διάλυση της στρατιωτικής δύναμης που έχει αφορμή τις εμφύλιες έριδες με την ατομική γενναιότητα, καθώς και την πολεμική δεξιοτεχνία των Ελλήνων».

Αυτά μας καταμαρτυρεί ο Ρωμαίος συγκλητικός που, όπως φαίνεται, μας γνώριζε καλά (ποιος ξέρει τι θα τράβηξε ο άνθρωπος από τους Έλληνες). Παρόλα αυτά η επιστολή του αποτελεί και μια αναμφισβήτητη απόδειξη ότι οι σημερινοί Έλληνες είναι γνήσιοι απόγονοι των αρχαίων προγόνων τους, γιατί αν ο Μενένιος Άπιος έγραφε την επιστολή του σήμερα, πάλι τα ίδια θα έγραφε!!! Δεν είναι όμως συνετό να μην παρατηρήσω ότι αναφέρθηκε μόνο στις - πραγματικές ίσως – αδυναμίες και στα ελαττώματα του Έλληνα, χωρίς να κάνει λόγο και στα προτερήματά του, εκτός από τη πολεμική του ικανότητα. Γιατί ο Έλληνας δεν έχει μόνο ελαττώματα. Έχει και προτερήματα που κανένας άλλος λαός δεν έχει σ’ αυτό το βαθμό, και γι’ αυτό επιβίωσε τόσες χιλιάδες χρόνια παρά τις τόσο δύσκολες περιστάσεις στις οποίες βρέθηκε. Είναι ευφυέστατος, προσαρμόζεται εύκολα, έχει φιλότιμο (λέξη που σε καμιά γλώσσα του κόσμου δεν έχει μονολεκτική, ή έστω και γενικότερη ερμηνεία) και αγαπά την ελευθερία, που πολλές φορές την εξωθεί και πέρα από τα όρια της αναρχίας. Συμπληρώνω με όσα γράφει ο φιλόλογος Χρήστος Λεμπέσης στο βιβλίο του “Άνθρωπο Ζητώ” : Ο Έλληνας θα δώσει νερό στον κουρασμένο οδοιπόρο, θα χαιρετίσει τον άγνωστο, θα στρώσει το τραπέζι στο φίλο του φίλου, θα συντρέξει τον ασθενή, θα συμπαρασταθεί στον ανήμπορο, θα κεράσει όντας φτωχός.

Εν πάση περιπτώσει αυτοί είμαστε. Όταν βάζομε τα ελαττώματά μας στην άκρη και δεν ασχοληθούμε με το εθνικό μας σπορ που είναι η διχόνοια, τότε μπορούμε να κατορθώσουμε τα ακατόρθωτα. Είναι θέμα παιδείας και στην παιδεία βρίσκεται η ελπίδα να επιβιώσουμε ως έθνος. Αλλά για ποια παιδεία μιλάμε; Μήπως γι’ αυτή που θα έχει την Ιστορία μάθημα προαιρετικό στα σχολεία, ή μήπως για τα ¨ιστορικά¨ βιβλία της κας Ρεπούση και της κας Δραγώνα;

http://www.saith.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=232&Itemid=1