H ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΡΚΟΧΩΡΙΟΥ
Πηγή: "ΑΡΚΟΥΔΟΧΩΡΙ", Μαργαρίτης Γιτόπουλος, Ελληνικά Γράμματα
Ήταν λίγο πριν το έτος 1500 όταν ο Σουλτάνος δώρισε την περιοχή της Νάουσας στον στρατηγό του Εβρενό για τις μεγάλες υπηρεσίες που προσέφερε σ'αυτόν. Ο Εβρενός έκανε τη νέα πόλη της Νάουσας στο σημείο που είναι σήμερα. Στο περιοδικό "Νιάουστα", Οκτώβριος 1978, τεύχος 5, σελίδες 153 και 161, ο Δημήτριος Μπάιτσης και ο Γιάννης Καρατσιώλης
γράφουν ότι στη Νοτιοδυτική πλευρά της περιοχής της Νάουσας είναι η μεγάλη χαράδρα που αρχίζει από την Σκουτίνα, Άγιο Σωτήρη, Δαλαμάρι και φθάνει μέχρι την Κουτίχα. Από τη χαράδρα που εμείς ονομάζουμε λάκο πλατάνια και νοτιότερα είναι η, περιοχή που λέγεται Αρκουδοχώρι.
Με αφορμή τις δηλώσεις Μπάιτση στο περιοδικό "Νιάουστα" και για το όνομα Αρκουδοχώρι, ο κύριος Γιώργος Χ. Xιoνίδης, δικηγόρος και πρώην βουλευτής και νομάρχης του νομού Ημαθίας που όπως μου είπε αγαπά και εκτιμά τους Αρκοχωρίτες μας βοήθησε να μάθουμε και εμείς την ιστορία των πρώτων χρόνων. Μας λέει ο κ. Χιονίδης σε ιστορικό έγγραφο του τούρκικου Ιεροδικείου Βεροίας - Ναούσης 1598-1886, έγγραφο 35, σελ28-29 της 1 ης Μαίου 1646 (Ι Κ. Βασδραβέλη, Θεσσαλονίκη 1954) δόθηκε το δικαίωμα στον Γιουσούφ μπέη να διακατέχει και να εξουσιάζει το τσιφλίκι Αρκουδοχώρι.
Από το έγγραφο αυτό μαθαίνουμε ότι προέκυψαν διαφορές μεταξύ του Γιουσούφ και του Μεχμέτ Αγά και η υπόθεση κατέληξε στο διβάνι του βεζύρη Μεχμέτ πασά, που δικαίωσε τον Γιουσούφ, ο οποίος αναγνωρίσθηκε ενοικιαστής του Αρκουδοχωρίου, όπως ήταν και νωρίτερα. Έτσι μαθαίνουμε ότι ο χώρος αυτός ήταν τσιφλίκι. Να πούμε ακόμα ότι ο κ. Χιονίδης λέει είναι το μόνο χωριό στην Ελλάδα που έχει το όνομα Αρκουδοχώρι, και σε όσα βιβλία διάβασε που είχαν σχέση με το χωριό, είναι γραμμένο με αυτό το όνομα.
Μια που μιλoύν άλλοι για το όνομα του χωριού μας, να πω κι εγώ ότι σε όσα βιβλία ή έγγραφα μέχρι το 1936 είδα ή άκουσα πουθενά δεν υπάρχει αλλιώτικο όνομα. Δεν είναι καθόλου παράξενο όχι μόνον να περνούσαν, αλλά και να ζούσαν μόνιμα οι αρκούδες, αφού το όνομα υπήρχε ακόμα και πριν γίνει η σημερινή Νάουσα και πριν κατοικήσουν άνθρωποι σ' αυτό το χώρο. Όπως ξέρουμε, η αρκούδα δεν είναι μόνο σαρκοφάγο ζώο, αλλά τρώει σχεδόν όλα τα άγρια φρούτα, που στην περιοχή αυτή λόγω του μετρίου υψώματος υπάρχουν σε μεγάλη ποικιλία, και από την παράδοση ξέρουμε ότι όταν κτιζόταν το μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου στον Όλυμπο οι αρκούδες έφαγαν το άλογο που κουβαλούσε τις πέτρες γιανα κτίσουν το Μοναστήρι.
Αλλά και εάν σκεφτούμε ότι σήμερα, ύστερα από 500 χρόνια, στο όρος Βίτσι, που η ανατολική του πλευρά με την δυτική πλευρά του Βερμίου απέχει μόνον είκοσι χιλιόμετρα, υπάρχουν άγριες αρκούδες, πού είναι το παράξενο;
Δεν ξέρουμε αν από το 1646 μέχρι το 1822 ήταν αφεντικά οι απόγο¬νοι του Γιουσούφ ή αν ο Σουλτάνος το πούλησε ή το δώρισε σε κάποιον άλλο τούρκο Μπέη. Το 1795 ο Αλή Πασάς, θέλοντας να μεγαλώσει περισσότεροτο κράτος του, έστειλε στη Νάουσα ανθρώπους που υπόσχονταν στους Ναουσαίους ότι θα έχουν περισσότερες ελευθερίες και λιγότερους φόρους αν δεχθούν να είναι με το μέρος του Αλή. Αλλά οι Ναουσαίοι δεν δέχθηκαν τη συνεργασία και τις προτάσεις του Αλή. Ο Αλής αγανάκτησε και αποφάσισε με 4.000 Αλβανούς να καταλάβει με πόλεμοτη Νάουσα και τα γύρω χωριά της, των οποίων τα ονόματα και σε ορισμένα και ο πληθυσμός τους αναφέρονται στο βιβλίο του Ευστάθιου Στουγιαννάκη, Η Ιστορία της Νάουσας, σελ 63.
Σέλι 800 οικογένειες Σκουτίνα 120 οικογένειες Τ σιόρνοβο 65 οικογένειες Μαρούσια 70 οικογένειες Περισιώρι 120 οικογένειες Δραζίλοβο 450 οικογένειες
Για τα χωριά Αρκουδοχώρι, Διχαλεύρι, Διαβόρνιτσα και Χωροπάνι δεν αναφέρεται ο πληθυσμός τους.
Επίσης σε αυτό το σημείο ο ιστορικός μας αναφέρει και τη γλώσσα που μιλούσαν τα παραπάνω χωριά. Οι μεν κάτοικοι Σελίου, Σκοτίνας, Τσιορνόβου, Μαρούσιας, Αρκουδοχωρίου, Διαβόρνιτσας, Διχαλευρίου και Χωροπανίου μιλούσαν την Ελληνική, τα δε άλλα χωριά, εκτός από την Κουτσούφλιανη που μιλούσε ελληνοβλάχικα, μιλούσαν Σλαβομακεδόνικα.
Οι Ναουσαίοι με όλα τα χωριά είχαν καλές σχέσεις και συνεργάζονταν στις παραγωγές και στο εμπόριο και είχαν πλήρη εμπιστοσύνη στις συναλλαγές τους. Ταυτόχρονα ήταν ενωμένοι απέναντι στις απειλές των εχθρών, όπως στην πρώτη εκστρατεία των Αλβανών εναντίον τους, οι οποίοι όμως απέτυχαν και έφυγαν άπρακτοι στα Γιάννενα.
Όταν οι Ναουσαίοι πήγαν στο Βαλή, στη Θεσσαλονίκη, να του πουν ότι νίκησαν το στρατό του Αλή και παραμένουν πιστοί στο Σουλτάνο, ο Βαλής τους είπε μόνο μια λέξη: «Καλά!» και τίποτε άλλο. Τότε κατάλαβαν ότι υπήρχε συμφωνία μεταξύ Αλή και Βαλή και αναγκάστηκαν και αυτοί να αλλάξουν πολιτική. Και αφού κατάλαβαν ότι δεν είναι φίλος ο Σουλτάνος, όπως πίστευαν, αναγκάστηκαν να συμφωνήσουν με τους όρους του Αλή Πασά. Με αρχηγό το Ζαφειράκη, επιτροπή πήγε στα Γιάννενα και συμφώνησαν ότι οι Ναουσαίοι είναι με το μέρος του Αλή καιο Αλής διόρισε ως αρχηγό το Ζαφειράκη.
Επίσης στην κατάσταση των λαφύρων από τους Τούρκους στις 27 Ιουνίου 1822 αναφέρεται η αξία των λαφύρων από το Αρκουδοχώρι που είναι 4.400 γρόσια.
Τόσο ήταν το μίσος στους κατοίκους των ορεινών χωριών της περιοχής από τους Τούρκους και τους αλλόθρησκους φίλους των Τούρκων,
Εβραίους και Αρβανιτάδες, που και στις καινούριες πατρίδες που πήγαν κι εκεί τους κυνηγούσαν.
Όπως ξέρουμε στα γειτονικά μας χωριά Διχαλεύρι, Μαρούσια, Σκουτίνα μετά το κάψιμο από τους Τούρκους οι περιουσίες τους κατασχέθηκαν και περιήλθαν στο τουρκικό Δημόσιο και όταν ελευθερωθήκαμε το 1912 οι περιουσίες αυτών των χωριών επανήλθαν στο ελληνικό Δημόσιο.
Μετά την επανάσταση του 1822 τα χωριά αυτά δεν ξανακατοικήθηκαν. Ενώ το Αρκουδοχώρι ήταν τούρκικο τσιφλίκι και παρέμεινε όπως και πριν την Επανάσταση.
Το μεγάλο ερώτημα είναι ποια χρονολογία ήλθαν στο Αρκουδοχώρι και από πού; Και με ποιο δικαίωμα έκαναν χωριό με εκκλησίες και δούλευαν τα δάση και τα χωράφια της περιοχής αυτής; Κανένας δεν μπορεί ναπιστέψει ότι οι προγονοί μας εγκαταστάθηκαν λαθραία επί τουρκοκρατίας σε τούρκικη ιδιοκτησία ούτε ότι αυτόν τον χώρο τους τον δώρισε τούρκος ιδιοκτήτης.
H σημερινή ονομασία του χωριού είναι «ΑΡΚΟΧΩΡΙ», το οποίο στις μέρες μας είναι ένας γραφικός, παραδοσιακός οικισμός στην μέση περίπου του όρους Βέρμιο.
Πηγή: "ΑΡΚΟΥΔΟΧΩΡΙ", Μαργαρίτης Γιτόπουλος, Ελληνικά Γράμματα
Ήταν λίγο πριν το έτος 1500 όταν ο Σουλτάνος δώρισε την περιοχή της Νάουσας στον στρατηγό του Εβρενό για τις μεγάλες υπηρεσίες που προσέφερε σ'αυτόν. Ο Εβρενός έκανε τη νέα πόλη της Νάουσας στο σημείο που είναι σήμερα. Στο περιοδικό "Νιάουστα", Οκτώβριος 1978, τεύχος 5, σελίδες 153 και 161, ο Δημήτριος Μπάιτσης και ο Γιάννης Καρατσιώλης
γράφουν ότι στη Νοτιοδυτική πλευρά της περιοχής της Νάουσας είναι η μεγάλη χαράδρα που αρχίζει από την Σκουτίνα, Άγιο Σωτήρη, Δαλαμάρι και φθάνει μέχρι την Κουτίχα. Από τη χαράδρα που εμείς ονομάζουμε λάκο πλατάνια και νοτιότερα είναι η, περιοχή που λέγεται Αρκουδοχώρι.Με αφορμή τις δηλώσεις Μπάιτση στο περιοδικό "Νιάουστα" και για το όνομα Αρκουδοχώρι, ο κύριος Γιώργος Χ. Xιoνίδης, δικηγόρος και πρώην βουλευτής και νομάρχης του νομού Ημαθίας που όπως μου είπε αγαπά και εκτιμά τους Αρκοχωρίτες μας βοήθησε να μάθουμε και εμείς την ιστορία των πρώτων χρόνων. Μας λέει ο κ. Χιονίδης σε ιστορικό έγγραφο του τούρκικου Ιεροδικείου Βεροίας - Ναούσης 1598-1886, έγγραφο 35, σελ28-29 της 1 ης Μαίου 1646 (Ι Κ. Βασδραβέλη, Θεσσαλονίκη 1954) δόθηκε το δικαίωμα στον Γιουσούφ μπέη να διακατέχει και να εξουσιάζει το τσιφλίκι Αρκουδοχώρι.
Από το έγγραφο αυτό μαθαίνουμε ότι προέκυψαν διαφορές μεταξύ του Γιουσούφ και του Μεχμέτ Αγά και η υπόθεση κατέληξε στο διβάνι του βεζύρη Μεχμέτ πασά, που δικαίωσε τον Γιουσούφ, ο οποίος αναγνωρίσθηκε ενοικιαστής του Αρκουδοχωρίου, όπως ήταν και νωρίτερα. Έτσι μαθαίνουμε ότι ο χώρος αυτός ήταν τσιφλίκι. Να πούμε ακόμα ότι ο κ. Χιονίδης λέει είναι το μόνο χωριό στην Ελλάδα που έχει το όνομα Αρκουδοχώρι, και σε όσα βιβλία διάβασε που είχαν σχέση με το χωριό, είναι γραμμένο με αυτό το όνομα.
Μια που μιλoύν άλλοι για το όνομα του χωριού μας, να πω κι εγώ ότι σε όσα βιβλία ή έγγραφα μέχρι το 1936 είδα ή άκουσα πουθενά δεν υπάρχει αλλιώτικο όνομα. Δεν είναι καθόλου παράξενο όχι μόνον να περνούσαν, αλλά και να ζούσαν μόνιμα οι αρκούδες, αφού το όνομα υπήρχε ακόμα και πριν γίνει η σημερινή Νάουσα και πριν κατοικήσουν άνθρωποι σ' αυτό το χώρο. Όπως ξέρουμε, η αρκούδα δεν είναι μόνο σαρκοφάγο ζώο, αλλά τρώει σχεδόν όλα τα άγρια φρούτα, που στην περιοχή αυτή λόγω του μετρίου υψώματος υπάρχουν σε μεγάλη ποικιλία, και από την παράδοση ξέρουμε ότι όταν κτιζόταν το μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου στον Όλυμπο οι αρκούδες έφαγαν το άλογο που κουβαλούσε τις πέτρες γιανα κτίσουν το Μοναστήρι.
Αλλά και εάν σκεφτούμε ότι σήμερα, ύστερα από 500 χρόνια, στο όρος Βίτσι, που η ανατολική του πλευρά με την δυτική πλευρά του Βερμίου απέχει μόνον είκοσι χιλιόμετρα, υπάρχουν άγριες αρκούδες, πού είναι το παράξενο;
Δεν ξέρουμε αν από το 1646 μέχρι το 1822 ήταν αφεντικά οι απόγο¬νοι του Γιουσούφ ή αν ο Σουλτάνος το πούλησε ή το δώρισε σε κάποιον άλλο τούρκο Μπέη. Το 1795 ο Αλή Πασάς, θέλοντας να μεγαλώσει περισσότεροτο κράτος του, έστειλε στη Νάουσα ανθρώπους που υπόσχονταν στους Ναουσαίους ότι θα έχουν περισσότερες ελευθερίες και λιγότερους φόρους αν δεχθούν να είναι με το μέρος του Αλή. Αλλά οι Ναουσαίοι δεν δέχθηκαν τη συνεργασία και τις προτάσεις του Αλή. Ο Αλής αγανάκτησε και αποφάσισε με 4.000 Αλβανούς να καταλάβει με πόλεμοτη Νάουσα και τα γύρω χωριά της, των οποίων τα ονόματα και σε ορισμένα και ο πληθυσμός τους αναφέρονται στο βιβλίο του Ευστάθιου Στουγιαννάκη, Η Ιστορία της Νάουσας, σελ 63.
Σέλι 800 οικογένειες Σκουτίνα 120 οικογένειες Τ σιόρνοβο 65 οικογένειες Μαρούσια 70 οικογένειες Περισιώρι 120 οικογένειες Δραζίλοβο 450 οικογένειες
Για τα χωριά Αρκουδοχώρι, Διχαλεύρι, Διαβόρνιτσα και Χωροπάνι δεν αναφέρεται ο πληθυσμός τους.
Επίσης σε αυτό το σημείο ο ιστορικός μας αναφέρει και τη γλώσσα που μιλούσαν τα παραπάνω χωριά. Οι μεν κάτοικοι Σελίου, Σκοτίνας, Τσιορνόβου, Μαρούσιας, Αρκουδοχωρίου, Διαβόρνιτσας, Διχαλευρίου και Χωροπανίου μιλούσαν την Ελληνική, τα δε άλλα χωριά, εκτός από την Κουτσούφλιανη που μιλούσε ελληνοβλάχικα, μιλούσαν Σλαβομακεδόνικα.
Οι Ναουσαίοι με όλα τα χωριά είχαν καλές σχέσεις και συνεργάζονταν στις παραγωγές και στο εμπόριο και είχαν πλήρη εμπιστοσύνη στις συναλλαγές τους. Ταυτόχρονα ήταν ενωμένοι απέναντι στις απειλές των εχθρών, όπως στην πρώτη εκστρατεία των Αλβανών εναντίον τους, οι οποίοι όμως απέτυχαν και έφυγαν άπρακτοι στα Γιάννενα.
Όταν οι Ναουσαίοι πήγαν στο Βαλή, στη Θεσσαλονίκη, να του πουν ότι νίκησαν το στρατό του Αλή και παραμένουν πιστοί στο Σουλτάνο, ο Βαλής τους είπε μόνο μια λέξη: «Καλά!» και τίποτε άλλο. Τότε κατάλαβαν ότι υπήρχε συμφωνία μεταξύ Αλή και Βαλή και αναγκάστηκαν και αυτοί να αλλάξουν πολιτική. Και αφού κατάλαβαν ότι δεν είναι φίλος ο Σουλτάνος, όπως πίστευαν, αναγκάστηκαν να συμφωνήσουν με τους όρους του Αλή Πασά. Με αρχηγό το Ζαφειράκη, επιτροπή πήγε στα Γιάννενα και συμφώνησαν ότι οι Ναουσαίοι είναι με το μέρος του Αλή καιο Αλής διόρισε ως αρχηγό το Ζαφειράκη.
Επίσης στην κατάσταση των λαφύρων από τους Τούρκους στις 27 Ιουνίου 1822 αναφέρεται η αξία των λαφύρων από το Αρκουδοχώρι που είναι 4.400 γρόσια.
Τόσο ήταν το μίσος στους κατοίκους των ορεινών χωριών της περιοχής από τους Τούρκους και τους αλλόθρησκους φίλους των Τούρκων,
Εβραίους και Αρβανιτάδες, που και στις καινούριες πατρίδες που πήγαν κι εκεί τους κυνηγούσαν.
Όπως ξέρουμε στα γειτονικά μας χωριά Διχαλεύρι, Μαρούσια, Σκουτίνα μετά το κάψιμο από τους Τούρκους οι περιουσίες τους κατασχέθηκαν και περιήλθαν στο τουρκικό Δημόσιο και όταν ελευθερωθήκαμε το 1912 οι περιουσίες αυτών των χωριών επανήλθαν στο ελληνικό Δημόσιο.
Μετά την επανάσταση του 1822 τα χωριά αυτά δεν ξανακατοικήθηκαν. Ενώ το Αρκουδοχώρι ήταν τούρκικο τσιφλίκι και παρέμεινε όπως και πριν την Επανάσταση.
Το μεγάλο ερώτημα είναι ποια χρονολογία ήλθαν στο Αρκουδοχώρι και από πού; Και με ποιο δικαίωμα έκαναν χωριό με εκκλησίες και δούλευαν τα δάση και τα χωράφια της περιοχής αυτής; Κανένας δεν μπορεί ναπιστέψει ότι οι προγονοί μας εγκαταστάθηκαν λαθραία επί τουρκοκρατίας σε τούρκικη ιδιοκτησία ούτε ότι αυτόν τον χώρο τους τον δώρισε τούρκος ιδιοκτήτης.
H σημερινή ονομασία του χωριού είναι «ΑΡΚΟΧΩΡΙ», το οποίο στις μέρες μας είναι ένας γραφικός, παραδοσιακός οικισμός στην μέση περίπου του όρους Βέρμιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου